Jip Broeks, portretfotograaf, focust zich op het verhaal achter de foto. Ze gaat op zoek naar persoonlijke verhalen en werkt deze vervolgens zorgvuldig uit. Ze weet haar documentairefascinatie feilloos te combineren met haar gevoel voor mode, waardoor ze interessante portretten laat zien, zowel inhoudelijk als visueel. Wij spraken haar over haar werkwijze en over haar toekomstplannen. Een kijkje in de wereld van Jip.
© Jip Broeks, uit de serie; Het roze meisje
Je hebt modefotografie gestudeerd aan de KABK in Den Haag. Waarom heb je precies voor deze opleiding gekozen en wat heeft het je gebracht?
“Destijds wilde ik modefotograaf worden en alleen de KABK en WdKA maakten na het eerste leerjaar een onderverdeling in modefotografie en documentaire fotografie. Daarnaast hoorde ik van allerlei kanten dat de fotografie afdeling van de KABK heel goed aangeschreven stond. Tijdens mijn studie heeft de KABK mij veel geleerd over de manier van werken. Vanuit een idee een fotoserie ontwikkelen is een (langdurig) proces. De KABK heeft me laten zien hoe je dit stap voor stap onderneemt om tot het beste resultaat te komen. Ik “mocht” nooit foto’s maken zonder dat het conceptueel onderbouwd was. Hier heb ik tijdens mijn studietijd nogal moeite mee gehad, omdat het voelde alsof ik nooit spontaan kon fotograferen vanuit een gevoel. Nu weet ik hoe belangrijk een goede basis voor een idee is en heb ik het eigen kunnen maken door er een mooie balans in te vinden.”
© Jip Broeks, uit de serie; Het roze meisje
Je vertelt met je serie ‘Het roze meisje’ een persoonlijk, bijna documentair verhaal, waarin duidelijk je liefde voor mode naar voren komt. Hoe vermengen deze twee interesses zich met elkaar?
“Mijn fotoseries beginnen altijd bij een fascinatie, gecombineerd met een bepaalde visuele aantrekkingskracht. Vaak is dit wel iets waarbij mode of kleding een rol speelt. Kleding kan je een bepaalde identiteit geven, dat vind ik heel interessant. Verder ben ik ontzettend benieuwd naar de mens achter het plaatje, en houd ik ervan om in mijn vrije werk die persoonlijke verhalen te laten zien. Bij ‘Het meisje in het roze’ (Cécile) kwam ik per toeval op haar Instagramprofiel terecht, waar ze al enkele jaren in compleet roze outfits op de foto stond. Ik ben dan meteen nieuwsgierig naar wie dit meisje is en of ze altijd zo door het leven gaat, of dat het een masker is. Door social media wordt het natuurlijk steeds makkelijker gemaakt om je anders voor te doen dan je bent. Dat wil ik dan onderzoeken en zo kwam ik in contact met Cécile.”
Mijn vrije werk ideeën ontstaan altijd door iets dat me persoonlijk raakt
