Maartje Strijbis (31) is freelance portret- en documentair fotograaf, gevestigd in Amsterdam. Voordat Maartje met haar opleiding fotografie begon, studeerde ze Theaterwetenschappen, Italiaans (UvA) en Jazz Vocals aan het Conservatorium van Amsterdam. Ze voelde zich meer senang achter de camera dan op een podium. De switch naar fotografie was dan ook onvermijdelijk. Maartje werkt voor veel verschillende opdrachtgevers en maakt daarnaast vrij werk. Haar missie: verhalen vertellen. Altijd blijven leren, reizen en alle vulkanen van de wereld beklimmen.
© Maartje Strijbis
Wanneer ben je met fotografie begonnen en heb je een fotografie-opleiding gedaan?
”Op mijn zestiende kreeg ik mijn vaders analoge Pentax K1000, waar ik alles wat los en vast zat mee fotografeerde. Sinds 2010 ben ik professioneel met fotografie bezig. Ik studeer in 2018 af aan het International Institute of Photography the FOTOfactory, waar ik de professional 3 year education volg.”
© Maartje Strijbis
Welke fotografen inspireren je en waarom?
”Dat zijn er ontzettend veel. Ik vind Alec Soth geweldig. De tentoonstelling in het FOMU in Antwerpen afgelopen jaar vond ik helemaal te gek. Zijn werkwijze, hoe hij alle uithoeken van de VS uitkamt, die enorme technische camera rondsjouwt en eerlijke, vaak ontroerende portretten maakt van de mensen die hij ontmoet. Maar ook zijn project de LBM Dispatch vind ik het einde. Cristina de Middel is ook een grote inspiratie. Haar foto’s zijn een mengeling van documentair en fictie. Een serie als The Afronauts, over een Zambiaans ruimtevaartproject, zou ik graag zelf bedacht hebben. Zo kan ik nog wel even doorgaan.”
© Maartje Strijbis
In hoeverre worden je beelden en je stijl beïnvloed door je achtergrond als theaterwetenschapper?
”Wat een grappige vraag. Daar heb ik nog nooit over nagedacht. De studie Theaterwetenschap was vrij droog en theoretisch. Ik heb daar goed leren kijken, analyseren en schrijven over wat ik zie. Ik ben altijd omringd geweest door theater. Mijn moeder nam me al van kleins af aan mee naar voorstellingen, de ouders van een goede vriendin hadden een jeugdtheatergezelschap waar we altijd in de verkleedkist hingen en ons huis vroeger was één grote boekenkast. Ik zou dus eerder zeggen dat mijn liefde voor verhalen en bijzondere ensceneringen daarin wortelt dan in die studie Theaterwetenschap.”
Ik ben al een paar jaar bezig met de serie Nessuno over het vulkaaneiland Stromboli in Italië
